Biljana Srbljanović, dramska autorka i vanredna profesorka na Fakultetu dramskih umetnosti u Beogradu. Kreatorka serije Otvorena vrata koja proslavlja dvadesetogodišnjicu postojanja. Napisala desetak drama, za koje je nagrađivana u zemlji i inostranstvu. Između ostalih, dobitnica je i šest Sterijinih nagrada za najbolji dramski tekst, nagrada Ernst Toler, Slobodan Selenić, Joakim Vujić, Premio Europa, Osvajanje slobode itd. Nosilac francuskog Ordena viteza iz reda umetnosi i književnosti, aktivistkinja za ljudska prava i prava životinja. Doktorant na državnom Univerzitetu umetnosti iz oblasti studije filma, gostujuća profesorka na univerzitetima u Beču, Milanu i Njujorku. Objavljuje ”na internetu”. Sve što pročitate o njoj u tabloidima govori o vama samima.

Laslo Vegel (mađ. Végel László; Srbobran, 1. februar 1941) je romansijer, esejista, dramski pisac i pozorišni kritičar. Piše na maternjem mađarskom jeziku i, po rečima kritike, podjednako pripada i srpskoj i mađarskoj književnosti. U Budimpešti je 2009. dobio najviše mađarsko priznanje za stvaralaštvo Nagradu Lajoš Košut. Njegova najznačajnija dela su romani Memoari jednog makroa (1967), Dupla ekspozicija (1983), Pareneza (1987), Velika istočno-srednjo-evropska Gozba stupa u Pikarski roman (1996) i Exterritorium (2002), zatim knjiga eseja Vitgenštajnov razboj (1993) i dramskih dela Judita i druge drame (2005). Za Vitgenštajnov razboj dobio je Regionalnu Pulicerovu nagradu Mađarske. Njegova dela su prevođena na više evropskih jezika. Zajedno sa švedskom književnicom Osom Lind otvorio je 55. Međunarodni sajam knjiga u Beogradu 25. oktobra 2010. godine

Janja Bec-Neumann, rođena u kući na Dunavu, u Zemunu. B.Sc. Tehnološki fakultet u Beogradu. Ph.D. Filozofski fakultet u Zagrebu, Univezitet u Cambridge, Cambridge, UK I ILO-Međunarodna organizacija rada, Ženeva, Švajcarska. Ph.D. “Bolovanja zaposlenih kao oblik industrijskog konflikta” rađen u okviru interdisciplinarnog medicina, sociologija, psihologija, ekonomija i pravo istraživaškog projekta JAZU - Jugoslavenska Akademija znanosti i umjetnosti (1985-1991) na uzorku od 50.000 zaposlenih u Slavoniji i Baranji, Hrvatska. U periodu 1945-1991 u bivsoj Jugoslaviji su odbranjena dva doktorata na temu indistrijskih konflikata: Neca Jovanov, profesor Univerziteta u Novom Sadu, Novi Sad, Vojvodina (Univerzitet u Ljubljani,1974) i Janja Beč (Univerzitet u Zagrebu, 1991). Od 1991 anti-ratna a od 1994 anti-genocid aktivistkinja, istraživačica, spisateljica i profesorka. Objavila nekoliko stotina naučnih radova na temu idustrijskih konflikata (1985-1991) i ratnih zločina i genocida (od 1995). Nobelova nagrada za mir - nominacija, 2005. Počasna građanka grada Ključa, Bosna i Hercegovina, 2005. Državna nagrada za mir SR Nemačke-nominacija, 2014. Autorka i ko-direktorka MA kursa “Ratni zločini, genocid i sećanja; Koreni zla, hocu da razumem” , deo MA kursa ERMA- Evropski regionalni postdiplomski kurs ljudska prava i demokratija u Jugoistočnoj Evropi. Univeriztet u Bolognji, Italija (2002-2007), Univerzitet u Sarajevu (2002-2008), Univerzitet u Hamburgu ( 2005-2006) i IUC, Inter Univezitetski Centar Dubrovnik (2003-2008). Predavala po pozivu taj kurs na Univerzitet u Beču, Austrija; Univerzitet Jochanes Kaepler-Linz, Austrija; Univerzitet Castellon, Castellon, Španija; Škola Sophie Scoll-Mi nećemo da ćutimo, Žene u crnom, Beograd, Srbija ; Trondheim Univerzitet, Trondheim, Norveska; Univerzitet u Padua, Padua, Italija; Max Planck Institut-Halle, SR NemaČka; Univerzitet u Novom Sadu, Filozofski fakultet, Novi Sad, Vojvodina i Univerzitet Manitoba, Winnipeg, Kanada. To je prvi i do sada jedini MA kurs sa tom temom u post ratnom i post genocidnom regionu bivse Jugoslavije.

Vladimir Kecmanović rođen je 1972. godine u Sarajevu, gde je završio osnovnu i srednju školu. Opštu književnost sa teorijom književnosti diplomirao je 1997. na Filološkom fakultetu u Beogradu. Godine 1990. njegova Histerija dobila je nagradu Ivo Andrićna jugoslovenskom konkursu lista Oslobođenje za najbolju kratku priču. Sačinio je izbor dela Dušana Radovića i Dušana Petričića za knjigu Duškova kuća, koja je na Beogradskom sajmu knjiga 2004. proglašena knjigom godine. Do sada je objavio romane Poslednja Šansa (1999),Sadržaj Šupljine (2001), Feliks (2007), Top je bio vreo(2008), Sibir (2011) i zbirku pripovedaka Zidovi koji se ruše(2012). Sa istoričarem Predragom Markovićem autor je knjige Tito, pogovor (2012). Za Feliks, koji se našao u najužem izboru za NIN-ovu nagradu za roman godine, dobio je nagradu Branko Ćopić Srpske akademije nauka i umetnosti. Za nacrt romana Top je bio vreo dobio je stipendiju Fondacije Borislav Pekić za roman u nastajanju. Pošto je objavljen, Top je bio vreo ušao je u najuži izbor za NIN-ovu nagradu i dobio nagraduMeša Selimović. Upravo je završeno snimanje istoimenog igranog filma po ovom romanu. Kecmanovićeva proza prevođena je na engleski, francuski, nemački, ukrajinski i rumunski jezik. Živi i radi u Beogradu. Vlasnik je i urednik izdavačke kuće VIA. Kolumnista je lista Politika. Povremeno piše za više medija u zemlji i okruženju. Član je grupe P 70 i Srpskog književnog društva.

Tanja Stupar – Trifunović, rođena je u Zadru 20. avgusta, 1977. Diplomirala je na Filološkom fakultetu, Odsjek srpski jezik i književnost u Banjaluci. Do sad je objavila četiri knjige poezije, knjigu priča i roman. Radovi su joj prevođeni na engleski, njemački, poljski, češki, slovenački, makedonski, danski i francuski. Knjiga "O čemu misle varvari dok doručkuju" je nagrađena nagradom UniCredit banke za najbolju knjigu objavljenu u BiH u 07/08 i bila je u užem izboru za književnu nagradu za Istočnu i Jugoistočnu Europu (CEE Literature Award). Knjiga poezije ''Glavni junak je čovjek koji se zaljubljuje u nesreću'' nagrađena je Književnom nagradom ''Fra Grgo Martić'' za najbolju knjigu poezije, za 2009. godinu. Roman ’’Satovi u majčinoj sobi’’bio je u užem izboru za NIN-ovu nagradu za najbolji roman objavljen u 2014, kao i u užem izboru za nagradu ’’Biljana Jovanović’’ tekođe za najbolji roman objavljen u 2014. Zastupljena je u više antologija i izbora iz poezije i proze, u zemlji i inostranstvu. Urednica je časopisa za književnost umjetnost i kulturu ‘’Putevi’’. Zaposlena je u Narodnoj i univerzitetskoj biblioteci RS.

Laslo Blašković (Novi Sad, 1966), pesnik, romanopisac, pripovedač, esejista. Knjige pesama: Gledaš (1986), Zlatno doba (1987), Crvene brigade (1989), Ritam-mašina (1991), Životi bacača kocke (1997), Jutarnja daljina (2002), Žene pisaca (2006). Knjiga priča: Priča o malaksalosti (2010). Knjiga poetske proze: Imenjak (1994). Knjiga eseja: Kraj citata (2007). Romani: Svadbeni marš (1997), Mrtva priroda sa satom (2000), Madonin nakit (2003), Adamova jabučica (2005), Turnir grbavaca (2007), Posmrtna maska (2012), Razbrajalica (2014). Dobitnik Nagrade Društva književnika Vojvodine za knjigu godine, Nagrade Fonda „Borislav Pekić“, Nagrade SANU iz fonda „Branko Ćopić“ za najbolju knjigu godine, Nagrade „Stevan Sremac“ za proznu knjigu godine. Blaškovićev roman Madonin nakit izabran je među deset najboljih srpskih romana napisanih posle pada Berlinskog zida koji su sastvani deo antologijske edicije „Sto slovenskih romana“. Proza i poezija Lasla Blaškovića prevođeni su na engleski, francuski, nemački, mađarski, poljski, ruski, rumunski, slovački, ukrajinski, makedonski, bugarski i slovenački jezik.

Muharem Bazdulj (Travnik, 1977.) je pisac, novinar i prevodilac. Objavio desetak knjiga, među kojima su zbirke priča Druga knjiga i Čarolija te romani Sjetva soli i April na Vlašiću. Knjige su mu prevedene na engleski, nemački i poljski jezik, a priče uvrštene u prestižne svetske antologije kakve su Best European Fiction i The Wall in My Head. Radi kao novinar za nedeljnik Vreme, a kolumne redovno piše za sarajevsko Oslobođenje i beogradsku Politiku. Dobio nagradu za novinara godine u BiH 2013. godine te nagrade “Stanislav Staša Marinković“ i “Bogdan Tirnanić“ 2014. Preveo, između ostalog, sa engleskog jezika knjige Vilijama Batlera Jejtsa, Pola Ostera i Marka Tompsona. Živi u Beogradu.

Rođen je u Beogradu 1964. godine. Diplomirao na katedri za Svetsku književnost 1989. godine. Pisac, prevodilac sa antičkog grčkog i muzički kritičar. Kao pisac pojavio se u srpskoj književnosti 1993. godine i do sada objavio jedanaest knjiga. Proza Aleksandra Gatalice prevedena je na deset evropskih jezika. Kao prevodilac, prvi put preveo četiri antičke drame na srpski jezik (Alkestida, Bahantkinje i Ifigenija u Aulidi Euripida i Edip na Kolonu Sofokla), kao i pesničku zaostavštinu pesnika koji nisu potpunije prevođeni (Mimnermo, Solon, Sapfa). Kao muzički kritičar, pisao kritike za dnevne listove „Glas Javnosti“ (2000-2002) i „Večernje novosti“ (od 2002-2008). Aleksandar Gatalica je oženjen i ima jedno dete.

Berislav Blagojević je rođen 1979. godine u Slavonskom Brodu. Magistar je geografskih nauka. Iza sebe ima pet štampanih i jednu audio knjigu. Poeziju i prozu objavljivao je u brojnim časopisima („Koraci“, „Književni magazin“, „Letopis Matice srpske“, „Putevi“, „Beogradski književni časopis“, „Sent“, „Riječ“, „Blesok“...), a njegovi radovi su uvršteni u veći broj zbornika (“Lapis Histriae“ Umag, „Sea of words“ Barselona, „Skariggi“ Malta, „Art Attack“ Zagreb, „Četvrtasto mesto“ Beograd...). Dobitnik je nekoliko nagrada od kojih su najvažnije stipendija Fonda „Borislav Pekić“ (2012), prva nagrada za kratku priču književnog konkursa „Susjedi“ u organizaciji Gete instituta i Francuskog instituta u BiH (2010) i prva nagrada za najbolju kratku priču u regiji u 2011. godini na konkursu časopisa „Avlija“ iz Crne Gore. Njegov prvi roman „Tiši od vode“ ušao je u uži izbor za NIN-ovu nagradu 2013. Učestvovao je na književnim festivalima „Bibliobus“ (2012) i „Kikinda Short“ (2013). Učestvovao u radu Međunarodne književne kolonije „Tršić“ 2014. u organizaciji Srpskog književnog društva. Besjedom je svečano otvorio XVIII Međunarodni sajam knjiga u Banjaluci 2013. godine. Radovi su mu prevođeni na engleski, poljski, španski, malteški, njemački i makedonski jezik. Od 2015. godine član je Srpskog književnog društva. Živi u Banjaluci.

Denis Kuljiš rođen je u Splitu 1951. godine. Na Filozofskom fakultetu u Zagrebu studirao opštu lingvistiku i sociologiju. Redovno je pisao u novinama od 1972. godine, zaposlio se 1979. u Poletu i 1980. u Vjesniku. Radio kao urednik i novinar Starta, Danasa i Studija. Godine 1989. osnovao s partnerima poduzeće Media Press, koje je učestvovalo u pokretanju privatnog nezavisnog političkog nedeljnika, Globus. Glavni urednik pet godina, a za to vreme preduzeće je preraslo u Europapress Holding, najveću novinsko-izdavačku kuću u Hrvatskoj. Nikada nije dobio nijednu nagradu, priznanje ili odlikovanje. Objavio: - Majmuni, gangsteri i heroji, novinski tekstovi i feljtoni (Zagreb, 2001; Beograd, 2002). - Dva pamfleta protiv Tuđmana ( Naklada Jesenski i Turk, Zagreb, 2005. ) - Majmuni, gangsteri,heroji, geniji, lupeži & papci; satirične biografije poznatih Hrvata; Zagreb 2005. - Ad hominem, 2006.

Počeo sam volontirati na Radio-Sarajevu daleke 1971. godine. I bio sam dobar u tome, imao sam stalno neke nove ideje, išlo me je. Godinu dana kasnije slučajno mi je ruku dopao magazin Privredna propaganda kojeg je uređivao Žozef Lončar. Prvi put sam tada čuo sa njega. Magazin je bion svjetski i danas bi mogao konkurisati najboljim magazinskim izdanjima. Nakon to sam ga prelistao rekao sam sebi: to je to, advertising je ono čime se želim baviti u životu. Sjeo sam u voz i otišao u Niš, na Treći konkres Jugoslovenskog udruženja za marketing da bih upoznao Žozefa Lončara. Tri dana sam presjedio na Kongresu, ali nisam imao hrabrosti da mu pridjem. Eto me ponovo u vozu, ovaj put u suprotnom pravcu, ali sa istim ubjeđenjem – ja hoću da se bavim reklamnim biznisom. Čim sam stigao u Sarajevo ishodio sam da me prebace u ekonomsko-proipagandni program, a zatim i odluku radničkog savjeta da mi se odobri jednogodišnja specijalizacija za privrednu propagandu u Beogradu koju je vodio Žozef. Programom je predviđeno da 12 mjeseci svakog mjeseca zadnjih deset dana putujem u Beograd predavanja. Imao sam plaćen avion, hotelske troškove i dnevnice. Išao sam u Beograd redovno svakog mjeseca, ali nikada nisam otišao na Višu komercijalnu školu gdje su bila održavana predavanja. Draže mkji je bilo provoditi dane na bazenu hotela Jugoslkavija u kojem sam svakog mjeseca uzimao sobu (prvi hotel Lux kategorije u Jugoslaviji). Na bazenu sam se bavio kreativnim poslom. Pisao scenario za reklamne poruke, preavio media planove klijentima. Uglavnom imao sam jedan Fascikl na kojem je pisalo Beograd i u koji sam tokom prvih dvadeset dana u mjesecu ubacivao stvari koje su zahtijevale kreativni i opušteni ambijent hotela Jugoslavija. Na Radio-Sarajkevu sam proveo 15 godina, pretnaest vjerovatno najlješih godina života. Radio je uvijek bio 'mali medij', u odnosu na TV i štampu, ali ja sam i na tako malom mediju živio i radio bolje nego velika većina njih na 'velikim' medijima. Obletio sam zemaljsku kuglu putujući službeno, samo sam preko Atlantika letio 14 puta, dva puta preko Pacifika. U evropskim metroipolama sam se osjećao kao kod kuće. Na radiju sam proveo nezaboravne godine pripreme i održavanja Zimskih olimpoijskih igara. Otišao sam 1985. godine. Imao sam 35 godina, mogao sam pomjerati brda, a radio sam dva sata dnevno. Kada smo se rastajali, direktor mi je kazao da ja vrijedim mnogo više od plate koju dobijam, ali da moram shvatiti sistem uravnilovke koji mu veže ruke. Ja sam odgovarao da sam spreman ostati i za upola manju platu ako mi nabaci 8 sati posla. Davno sam prestao živjeti od plate, živi sam jako dobro od honorara. Pet sati smo se natezali i nakon toga jedan drugom pružili ruke. Mislio sam da ću se onesvjestiti Radio je bio i ostao moja najveća ljubav. Kada sam zadnhji dan išao na posao na radiju, zamolio sam suprugu da me odveze. Nisam bio sposoban voziti auto, drhtao sam. Otišao sam u agenciju OSSA, koja je poslovala u okviru novinske kuće Oslobođenje. Postao sam ti8m lider za sportski i turistički marketing. Mislio sam da sve znam. Na prvom sam projektu napravio gubitak toliki da je direktor, koji je vjerovao u mene, sakrio u svojoj ladici svu finansijsku doklumentaciju i platio gubitak. Naravno, sve sam to namirio za dva mjeseca rada. Nakon dvije godine sam dogovorio sponzorstvo Monike Seleš, koja je tada biloa trostruka svjetska pionirska prvakinja svijeta. Prijetio joj je prestanak karijere jer nije imala gdje trenirati u Novom Sadu zbog nepolaćenih računa za teniske terene. Moniki smo tri godine obezbijeđivali sve što joj je trebalo, uključujući i budžet za odlazak u Boltijerijev teniski kamp na Floridu. Monika ubrzo postaje svjetski ženski reket broj jedan. Ujesen 1990. dolazi u Sarajevo da prosdlavi rođendan i da odigra egzibicioni meč sa Marry Joe Fernandez kako bi se zahvalila za sve što smo za nju učinili. Godine 1988, jugoslovenski parlament, zbog velike ekonomske krize, odbija da država osigura 400.000 dolara koliko je trebalo našoj olimpijskoj reprezentaciji da ode na Olimpijske igre u Seul. Odlazim u Beograd i sa Milojkom Pantićem, urednikom sportske redakcije TV Beograd i urednikom Nedeljsnog sportskog popodneva kojeg su preuzimali svi jugoslovenski TV centri dogavaram projekat kroz koji smo, za samo dva mjeseca, od jugoslovenske privrede obezbijedili tih 400.000 dolara. Karijeru u sportskom marketingu sam završio kao direktor marketinga Evropskog prvenstva u atletiici Split 1990. U januaru 1990. godine postajem direktor marketing agencije IMS Studio 6 Yugoslaia koja je osnovana zajedničpkim ulaganjem kapitala agencije IMS Studio 6 iz Švajcarske i agencije OSSA. IMS Studio 6 Švajcarska je bio u vlasniuštvu Gorana Takača. Triu mjeseca nakon osnivanja agencije, pobjedjujemo na, do tada najvećem marketinškom konkursu u Jugoslaviji, konkursu jugoslopvenske vlade čiji je premijer bio Ante Marković. U konkurenciji beogradskih agencija Studio Marketing-Dragan Sakan i Borba, glatko pobjeđujemo i postajemo prva zvanična marketing agencija jedne jugoslovenske vlade. Pokrećemo promotivnu kampanju na CNN-u i u hotelu Hyatt organizuje svečanost Businessman 1990, prvi izbor najuspješnijeg poslovnog čovjeka Jugoslavije. Nažalost ova je priča kratko trajala jer su država ubrzo raspala. Vratio sam se u Sarajevo i shvatio da smo, kao agencija, daleko iznad tržišta Bosne i Hercegovine. Mogli smo ili da rušimo svoje vrijednosti i sposobnosti ili da podižemo nivo tržišta na svoj nivo. Ja se odlučujem za ovu drugu, daleko težu varijantu. Kreiramo strategiju koja se zasnivala na snažnoj edukaciji BH menadžmenta. Pokrećem Business Magazine kao jednu od platformi za realizaciju naše strategije. Štampali smo ga u Ljubljani. Nakon dva broja prestajemo sa izlaženjem, rat na velika vrata ulazi u Bosnu i Hercegovinu. Uključujem se u odbranu, postavljen sam za zamjenika komadanta bataljona za logistiku. Nakon godinu dana odlazim u Hrvatsku da posjetim ženu i djecu. Na uspijevam se vratziti jer su svi putevi bili zatvoreni zbog izbijanja sukoba između Armije BiH i HVO-a. Kupim porodicu i selimo u Ljubljanu. Osnivam agenciju WEEK Marketing i kreativni servis. Glavni nam je klijent bio Gospodarski vestnik i Manager magazin. U februaru 2004. godine na Planici je trebalo biti održano Svjetsko prvenstvo u smučarskim letovima. Slovenija je bila na korak da okaže prvenstvo zbog nedostatka sredstava. Falilo je 200.000 maraka. Rekao sam tada uredniku Manager mafgazina: „Ovo je sad vaša odgovornost“. Dignite na noge slovenske menadžere. Kreirao sam projekat „Slovenski menadžeri za uspeh Slovenije“ i obezbijedili smo taj novac. Čak sam u newsletteru projekta napisao tekst „Ako će se dogoditi – dogodit će se na Planici, let preko granice snova od 200 metara“. Govorili su mi da sam ludi Bosanac, ali to se ipak dogodilo. Poznavao sam Planicu, godinama sam sa svojim sponzorima dolazio na Svcjetski kup i znao sam da Planica to može. Da bih ojačao veze izmedju Manager magazina i slovenskih menadžera orgaizirao sam u decembru 1993. godine Decembrski koncert revije Manager. U vrijeme kada ova knjiga sredinom decembra bude u štamparskim strojevima, 17. decembra će biti održan 22. Managerski koncert, kao najprestićžniji događaj u godini za slovenske menadžere. Prve tri godine sam vodio ovaj projekat i onda sam, kada sam se vraćao u Sarajevo, prodao autorska prava. Godine 1995. na 10000 dana blokade sarajeva u grad ubacujem prvi broj opbnovljenog izdanja Business Magazina kojeg opet štampamo u Ljubljani. Vraćam se u Sarajevo i pokrećem agenciju Futura Media. Nastavljam uređiuvati i uizdavati Business Magazin. Uradili smo preko stotinu velikih projekata. Jedan od najvećih je bio Izbor Managera godine. Prodajem Buiness Magazine i pokrećem Media Marketing kako bih se makar malo odužio struci koja mi je u životu pružila sve što čovjek može poželjeti. Pokrećem i No Limit Sarajevo Advertiusing Festival. Festival sam ugasio nakon pet godina kada sam shvatio da je izgleda samo meni stalo do razvoja kreativnosti u oglašavanju u Bosni i Hercegovini. Media Marketing pretvaram u regionalni magazin iz istih razloga. MM počinje izlaziti u skladu s nazivom jedne muzičke grupe koja se zvala „S vremena na vrijeme“. Sada imamo odličan koncept i nada se da će se potpuno ustaliti. Prije tri godine sam pokrenuo MM portal koji je danas najrelevantniji medij u regionalnoj industriji oglašavanja. Kada ova knjiga bude izašla, postavit ćemo i novi portal, drugačijeg izgleda i sadržaja. Boljeg, naravno. Ovo je zadnji tekst koji se ubacuje u knjigu. Idem završiti da je što prije predamo u štampu. A i odužio sam, mada ništa nisam napisao o onome šta sam radio. Bilo je toga još mnogo. Imam 64 godine. Tačno 43 godine sam u komunikacijskoj industriji. Nisam dobijao nagrade za svoj kretivni rad. Povodom 50 godina Hrvatskog oglasnog zbora dobio sam specijalno priznanje za doprinos razvoju oglašavanja u Hrvatskoj. Prije dvije godine na Marketinpškom događaju godine u Beogradu dobio sam specijhalno priznanje za doprinos razvoju oglašivačke struke u Srbiji. U decembru prošle godine, na Noći gutača reklama u Beogradu dobio sam prvi Grand Slam za doprinos razvoju oglašavanja u Adriatic regiji. Malo li je? Da li sam se umorio? Nisam! Da li sam kreatuivno presušio? Nisam! Ima toliko planova da mi je još jedan život malo da sve realizujem. Trebam dobro zdravlje i ovakvu podršku koju mi pruža supruga Vedrana s kojom živim u sretnom braku već 37 godina. Vedrana i ja imamo kćerku Asju (35) i sina Filipa (26). Ali moj najveći pokretni kapital i najveća ljubav je unuka Tara koja ima 6,5 godina. Za prošlu Novu gidnu mi je kazala: „Dida, ja tebe volim kao da sam se u tebe zalubavila!“

je novinarka, esejistkinja i publicistkinja.Rođena je 1977. godine u Novom Sadu. Nakon završene najstarije nacionalne gimnazije-Karlovačke, upisuje i diplomira na Katedri za srpsku književnost i jezik, novosadskog Filosofskog fakulteta. Tekstove iz korpusa umetnosti, kulture,društvenih fenomena i politike,objavljuje u nizu listova i časopisa Srbije,od sredine devedesetih godina prošlog veka, poput : „Nezavisnog“, „Teatra“, „Vojvođanskog magazina“, „Dnevnika“,“Ilustrovane politike“, „Nacionalne revije Srbija“, „Jatove revije“,“Nove misli“, „NS Reportera“, brojnih izdanja CPG, itd. Bezmalo deceniju bila je autor i kolumnista novosadskog „Građanskog lista“, gde je kroz formu intervju-eseja predstavila 500-nak ljudi iz javnog,političkog i kulturnog života Srbije.Tekstovi su joj objavljivani i u nekolicini monografskih i publicističko-biografskih izdanja znamenitih vojvođanskih umetnika.

Eržika Pap Reljin rođena 1967. godine, autorka je emisije Dokument na TV Vojvodine koja nas, kroz analizu različitih društvenih fenomena zasnovanu na različitosti mišljenja, nanovo podseća na misao Vuka Karadžića o tome da se um ne sme dati olako "pod arendu". Voli ovaj posao, jer naivno veruje da je novinarstvo nedovoljno iskorišćena sila koje ne može da reši problem, ali može da upozori nadležne i javnost da postoji problem koji mora biti rešen. Novinarstvo nije bilo prvobitni plan. Završila je dizajnersku školu pošto joj je fenomen mode uvek bio primamljiv. Međutim, kasne 80te i rane 90 sve je više počela da je zanima celokupna situacija u zemlji. Po nagovoru sestre otišla je na audiciju na danas, nažalost ukinutom trećem programuTV Novi Sad, i tako je ,,infekcija,, televizijom počela. Radila je i u zabavnoj, informativnoj i dokumentarnoj redakciji TV Vojvodine. Smatra da nikada nije bilo lako biti novinar u Srbiji. A svakako neće biti lako ni dalje. Biti objektivan novinar danas je veoma teško, ali nije neizvodljivo. Cilj joj je da opstane, jer ako se danas emisije koje imaju svoj rejting, svoju publiku i svoje trajanje skidaju sa programa, misli da je njena želja da opstane skromna.

Goran Samardžić je rođen u Sarajevu, 1961. godine. Završio studij književnosti. Radio kao novinar, urednik, priređivač, promotor...Piše poeziju, prozu i književne prikaze. Suvlasnik je Izdavačke i knjižarske kuće Buybook. Bibliografija: Lutke, pjesme, Svjetlost, Sarajevo, 1990. Otkazano zbog kiše, pjesme i priče, Svetlost, Sarajevo, 1995. Između dva pisma, pjesme i priče, ABC Ljubljna, 1995. Sikamora, priče, Bosanka knjiga, Sarajevo, 1997. Šumski duh, roman, Profil, Zagreb, 2004. Laguna, Beograd, 2006. Beletrina, Ljubljana, 2007, Blesok, Skoplje, 2012. Itd... Ljudi koje su na krilima donijele guske, priče, Profil, Zagreb, 2007. Leteći Beograđanin, priče, Laguna, Beograd, 2009. Dekle na cesti, priče, Goga, Novo mesto, 2011. Zimski zagrljaji, priče, VBZ, Zagreb-Beograd-Sarajevo, 2015. Dobitnik je domaćih i regionalnih književnih nagrada za priču i roman. Bio u najužem izboru za nagrade u okruženju (Jutarnji list, Meša Selimović...) Zastupljen u antologijama i prevođen na strane jezike. Živi u Sarajevu

Vlaho Bogišić, leksikograf i pisac, rođen je 1960. u Dubrovniku, diplomirao je književnost u Zagrebu. U književnosti se javio s časopisom Quorum, jedan je od njegovih pokretača, glavni urednik edicije (1985), a u Quorumu je kao koautor objavio i svoju prvu, esejističku knjigu Četiri dimenzije sumnje (1988). Središnje je područje njegova rada djelo Miroslava Krleže, urednik je i priređivač Krležinih djela, posebno marginalija i korespondencije, a knjiga prepiske Bele i Miroslava Krleže Bela dijete drago (2015) sadrži niz novih podataka i spoznaja. U leksikografiji je radio na gotovo svim poslovima, od autorskih do organizacijskih, vodio je i pothvat kulturnog i zakonodavnog redefiniranja Leksikografskog zavoda (2002–2012), a potaknuo je i produkcijski vodio izradu posljednje raširene enciklopedije u Hrvatskoj, Istarske enciklopedije (2005). Europskim tranzicijskim pseudomitom bavi se u zbirci eseja Nedovršeni Europljani (2006), a beogradski Stubovi kulture objavili su mu zapažen roman Nekrolog za M. (2008).

Jelena Trivan je srpska političarka i poslanik u Narodnoj skupštini Republike Srbije. Trivanova je bila potpredsednica, član Izvršnog i Glavnog odbora Demokratske stranke. Ostavku na mesto potpredsednika podnela je 7. septembra 2012. Rođena je 4. aprila 1973. godine u Kosovskoj Mitrovici. Odrasla je u Prištini gde je završila osnovnu školu. Nakon toga živela je u Kragujevcu gde je završila gimnaziju. Po završetku gimnazije upisuje Filološki fakultet u Beogradu gde je diplomirala 1996. godine. Završila je specijalističke studije u Briselu „Evropske institucije i struktura EU“. Kao profesor književnosti radila je do proleća 2000. kada zbog svog političkog angažmana biva otpuštena. Jedan je od osnivača Unije sindikata prosvetnih radnika. Od 2000. do 2006. bila je na funkciji zamenika ministra u Ministarstvu za ljudska i manjinska prava. Za vreme mandata zamenika ministra bila je šef pregovaračkog tima SCG za zaključivanje sporazuma o nacionalnim manjinama sa susednim zemljama i sporazuma o readmisiji sa zemljama EU. Bila je kopredsednik međudržavnih komisija za zaštitu nacionalnih manjina sa Hrvatskom, Mađarskom i Rumunijom. Od 2004. predstavnik Srbije u Komitetu za ljudska prava Saveta Evrope. Funkciju portparola Demokratske stranke obavljala je od 2006. do 2010. godine. Poslanik u Narodnoj skupštini Republike Srbije od 2007. godine. Član Odbora za evropske integracije i Odbora za kulturu i informisanje. Predsednik je grupe prijateljstva sa Holandijom. Na sednici Glavnog odbora DS 2. oktobra 2010. izabrana je za člana Predsedništva DS. Na XIV Skupštini DS održanoj 18. decembra 2010. izabrana je za potpredsednicu Demokratske stranke.. Od 27. januara 2015. je vršilad dužnosti direktora Službenog glasnika.

Mirjana Đurđević (1956), doktorka tehničkih nauka. Profesorka Visoke građevinsko geodetske škole u Beogradu. Napisala seriju od sedam parodija na kriminalističke romane sa detektivkom Harijetom kao glavnom junakinjom: „Ubistvo u akademiji nauka“, Žagor, 2002, Agora, 2007; „Parking svetog Savatija“, Samizdat, 2003, Agora, 2008; „Deda Rankove riblje teorije“, Čigoja štampa, 2004, Laguna 2010 – nagrađena Ženskim perom za 2004; „Leš u fundusu“, Laguna 2012; „Jacuzzi u liftu“, Čigoja štampa, 2005; „Prvi drugi, treći čovek – srpske legende“, Agora, 2006, 2007; „Čim preživim ovaj roman“, Agora 2008, 2009. Takođe „Čas anatomije na Građevinskom fakultetu“, Viktor, 2001, non-fiction; romane „Treći sektor ili sama žena u tranziciji“, Žagor, 2001, Agora, 2006 i „Aždajin osmeh“, Čigoja štampa, 2004; istorijsku metafikcije „Čuvari svetinje“, Agora, 2007, 2008; „Kaja, Beograd i dobri Amerikanac“, Agora 2009, Laguna 2010, 2011. - regionalna nagrada „Meša Selimović“ za najbolji roman objavljen na prostoru Srbije, Hrvatske, Bosne i Hercegovine i Crne gore u 2009. godini i „Bremasoni“, Laguna 2011, 2012. Živi i piše u Beogradu, Srbija.

Rođena 1971. u Osijeku. Književnica, sporadično i pjesnikinja, književna prevoditeljica (na „lageru“ do sada ima šezdesetak prijevoda s francuskog i engleskog jezika), urednica kazališnih izdanja u HNK u Osijeku, nekoć i altistica u opernome zboru iste kazališne nacionalne kuće. Ali i prije svega majka troje predivne djece. Uz supruga i djecu, obitelj joj čine pas Sparky, kornjača Korny i kanarinac Diego. U mladosti je bila kronična rokerica, te je kao takva pjevala u bendovima Enola Gay, Saratoga i Glad. I sad joj se još događa da zapjeva u javnosti i šokira prisutne. Do sada objavila zbirku poezije Hiperbole (Hrašće, Drenovci, 2000.), roman Šamšiel, (Matica Hrvatska, Osijek, 2002.), koji je na Kozarčevim danima u Vinkovcima, 2002. nagrađen Poveljom za uspješnost; zbirku poezije Uznesenja (Triler i DHK-ogranak Rijeka, 2003.), zbirku poezije Utvare (Solidarnost, Zagreb, 2005), nagrada Bl. Ivan Merz, zbirku novela Kao pas (DHK-ogranak Rijeka, 2006.), zbirku eseja I past će sve maske (Alfa, Zagreb, 2006), zbirku novela Mjesečari (Fraktura, Zaprešić, 2009.), zbirku poezije Sofija plaštevima mete samoću (VBZ, Zagreb, 2009.), roman Unterstadt (Fraktura, 2009.) koji je ovjenčan Nagradom Vladimir Nazor, Nagradom Gjalski, Nagradom Fran Galović i Nagradom Josip i Ivan Kozarac, zbirku novela Ruke Azazelove (Fraktura, 2011.), roman Ničiji sinovi (Fraktura, 2012.), te roman Jom Kipur (Fraktura, 2014.). Djela su joj do sad prevođena na njemački, talijanski, bugarski, makedonski i engleski. Roman Unterstadt je 2012. dramatiziran i pretočen u istoimenu predstavu u režiji Zlatka Svibena koja je također ovjenčana brojnim nagradama među kojima svakako valja spomenuti Nagradu Vladimir Nazor, te Nagradu hrvatskoga glumišta za režiju i najbolju predstavu u cjelini. Usprkos (u inat) svemu Ivana i dalje živi i radi u Osijeku.

Jovana Gligorijević (1983) od 2002. novinarka je nedeljnika “Vreme” u kom pokriva širok spektar tema od politike, preko feminizma, LGBT prava, slobode govora na internetu do masovne i pop kulture. Od jula 2014. pomoćnica je glavnog urednika "Vremena". Uređuje pojedine sekcije sajta www.vreme.com i obavlja funkciju community managera na društvenim mrežama. U periodu od 2008. do 2010. obavljala je funkciju urednika sekcije o evrointegracijama na sajtu b92.net/Srbija2020. Takođe, bila je pomoćnica urednika u biznis magazine CorD, jedinoj publikaciji te vrste koja u Srbiji izlazi na engleskom jeziku. Od marta 2014. članica je Izvršnog odbora Nezavisnog udruženja novinara Srbije. Od 2012. godine, jedna je od alumnista INTAJOUR Academy, Akademije za novinarstvo u digitalnom svetu, gde se specijalizovala za veb novinarstvo i multimediju. Ovaj program prošla je kao jedna od ukupno 36 stipendista Bertelsman fondacije iz čitavog sveta. Sarađivala je i sa medijima kao što su Balkanska istraživačka mreža (BIRN), Elle, VICE, hrvatski Forum Tjedni Magazin i 24sata.hr, Danas i dr. Kao novinar-istraživač ili ko-autor radila je na više dokumentarnih filmova u produkciji Vreme Filma i Medija Centra Beograd.

Zvonko Maković (1947) diplomirao je povijest umjetnosti i komparativnu književnost 1973. na Filozofskom fakultetu u Zagrebu. Od 1975. asistent, docent, izvanredni i redoviti profesor na Odsjeku za povijest umjetnost. Na čelu Katedre za modernu umjetnost i vizualne komunikacije i voditelj smjera Umjetnost 19. i 20. stoljeća na Doktorskome studiju bio do odlaska u mirovinu 1. 10. 2012. 2001. na 49. Venecijanskom bijenalu bio izbornik RH i organizirao izložbu Julija Knifera Od 2005. do 2009. bio predsjednik Hrvatskog P.E.N. centra, a nakon 2009. je podpredsjednik. Od 2014. Predsjednik Društva povjesničara umjetnosti Hrvatske Od 2009. do 2013. nestranački zastupnik u Skupštini grada Zagreba i predsjednik Odbora za kulturu

Vladimir Gvozden, istoričar književnosti, književni kritičar i teoretičar, prevodilac, zaposlen na Filozofskom fakultetu u Novom Sadu. Bio je gostujući profesor na Univerzitetu u Regenzburgu, predavanja po pozivu je držao na univerzitetima u Bambergu, Gisenu, Pragu, Segedinu i Londonu, gostujući istraživač bio na univerzitetima u Torontu, Inzbruku i Brnu, lektor na Univerzitetu u Poznanju, radovi su mu prevođeni na mađarski, makedonski, bugarski, španski, poljski i nemački jezik. Objavljene knjige: Jovan Dučić putopisac: ogled iz književne imagologije (2003), Činovi prisvajanja: od teorije ka pragmatici teksta (2005); Srpska putopisna kultura 1914-1940 (2011); Književnost, kultura, utopija (2011); Pregledni rečnik komparatističke terminologije u književnosti i kulturi, ur. Bojana Stojanović Pantović, Miodrag Radović, Vladimir Gvozden (2011); Nine Serbian Poets: Anthology of Contemporary Serbian Poetry / Devet srpskih pesnika: Antologija novije srpske poezija (2012); Gordost (grupa autora), N. Sad, 2014. Član uredništva časopisa Zlatna greda i Zbornika za jezik i književnost Filozofskog fakulteta u Novom Sadu. Dobitnik je nagrade Društva književnika Vojvodine za prevod godine (2005), Nagrade „Laza Kostić“ (2012) i nagrade Društva književnika Vojvodine za knjigu godine (2012).

Lejla Kalamujić je spisateljica iz Sarajeva. Rođena je 16.08.1980. Do sada je objavila zbirku kratkih priča „Anatomija osmijeha“. Druga zbirka kratkih priča „Povratak među zvijezde“, trenutno je u pripremi. Objavljuje kratke priče, eseje i kritike u BiH i regiji.

Žarko Jokanović je rođen 7. maja 1967. godine u Užicu, gde je odrastao sa majkom Slobodankom i bakom Jelom Ðurđić. U rodnom gradu je završio osnovnu i srednju školu. Studirao je psihologiju na Filozofskom fakultetu u Beogradu. Kao dečak igrao je u filmu Užička republika, gde je zapamćen po čuvenoj replici: Čiko, je l' sav ovaj lebac tvoj? Jedno vreme aktivno se bavio politikom. Radio je kao scenarista u više TV-projekata: Oralno doba, Zvezde pevaju za njih, Večera kod Laneta i drugim, a autor je i scenarija za TV-serije među kojima su: Džet set, Tajna narandžaste kuće, Mileusnići iScene na sceni. Napisao je nekoliko drama, od kojih su neke i izvođene u pozorištima širom Srbije: Zgazi me, Kokoške, Igra istine, Čija je moja koža? i dr. Poznat je i po kolumnama u listovima „On“, „Glas“, „Objektiv“, „Blic“, „Politika“ i dr. Autor je prve i zasada jedine monografije o velikom srpskom scenaristi Siniši Paviću: Siniša Pavić, s. r., Beograd 2009. Oženjen je glumicom Milicom Milšom. Imaju sina Antonija.

Pjesnikinja i novinarka Adisa Bašić rođena je 1979. u Sarajevu. Diplomirala je komparativnu književnost i bibliotekarstvo, magistrirala ljudska prava i demokraciju. Objavila je četiri zbirke pjesama, Havine rečenice (1999.), Trauma market (2004.), Promotivni spot za moju domovinu (2011.) i Motel neznanih junaka (2014.). Njena poezija uvrštena je u sve novije izbore bh. pjesništva. Radi na Odsjeku za komparativnu književnost i bibliotekarstvo Filozofskog fakulteta u Sarajevu, kao asistentica na predmetima Poezija i Kreativno pisanje. Godinama piše za bh. sedmičnik Slobodna Bosna u kojem ima i redovnu rubriku književne kritike.

Svetislav Jovanov (1953) - dramaturg i teatrolog. Na Fakultetu dramskih umetnosti u Beogradu diplomirao1975. godine, a doktorirao 2011. sa temom "Subjekt i žanr u romantičarskoj drami". U razdoblju 1998 - 2000. obavljao funkciju selektora Sterijinog Pozorja, a od 2002. do 2012. bio član uredništva časopisa "Scena". U poslednjih petnaest godina sarađivao kao dramaturg sa većinom značajnijih srpskih reditelja. Radi kao dramaturg u Srpskom narodnom pozorištu. Član je Udruženja kritičara i teatrologa i predsednik Srpskog centra Međunarodnog pozorišnog instituta. Objavio je mnoštvo eseja i ogleda o drami i pozorištu, kao i nekoliko knjiga o savremenoj jugoslovenskoj i srpskoj drami i o teoriji žanra, uključujući: Rajski trovači: eseji o dramaturgiji razlike (1987), Obmanuti Eros - žensko pitanje u srpskoj drami (2000), Šekspir, Kot i ja (2003) i Junak i sudbina: poetika nemačke romantičarske drame (2011). Ostale knjige: Piknik na Golgoti (svetska književnost Borislava Pekića, 1994; Jeretik u oltaru (imaginakcije), 1994; Čas lobotomije (enciklopedijski zverinjak Danila Kiša), 1997; Rečnik postmoderne (Beograd 1999); Mitovi XX veka , 2001. Dobitnik je Sterijine nagrade za teatrologiju 2000. godine. U pozorištu su mu izvedeni komadi: Daleko od Pešte (Kikinda 2000), Četiri male žene (dramatizacija romana Ljiljane Jokić-Kaspar; Zrenjanin 2006) i Roboljupci (dramatizacija IV toma Pekićevog „Zlatnog runa“; Vranje 2010). Tekstovi su mu prevođeni na engleski i mađarski. Oženjen je, otac dvoje dece. Živi u Novom Sadu.

Rodjena u Beogradu 1948. Doktorirala na antičkim studijama u Beogradu. Jedna od troje urednika satiričnoga časpisa studenata Filozofskoga fakulteta u Beogradu, Frontisterion, koji je zabranjen i uništen već sa prvim brojem, 1970. Pasoš oduzet od 1968 do 1973, pa ponovo 1975-6, i 1988-9. Saslušavana, praćena i pretučena od strane policije i tajnih službi. Predsednica Odbora za slobodu izražavanja Udruženja književnika Srbije 1986-1989. Predložena, u grupi 1000 žena za mir, za Nobelovu nagradu za mir 2005. Predavala na mnogim jugoslovenskim, evropskim i američkim univerzitetima. Redovni profesor za antropologiju antičkih svetova, studije roda i balkanologiju, dekanka ISH u Ljubljani 2003-13. Glavna urednica časopisa ProFemina u Beogradu od 1994. Direktorka Srpskoga kulturnoga centra “Danilo Kiš” u Ljubljani 2009-2013, direktorka Instituta za balkanske i sredozemne studije i kulturu u Ljubljani od 2009. Nagrade: nagrada Miloš Crnjanski za knjigu eseja, 1990; American PEN Freedom of Expression Award, 1993; Helsinki Watch Award, 2000; Helen Award, Montreal, 2001. Objavila preko 50 knjiga i zbornika, preko 300 studija (lingvistika, antičke studije, balkanologija, studije roda), preko 1500 eseja, jedan roman, prevode sa grčkoga, novogrčkoga, latinskoga, francuskoga, engleskoga i slovenačkoga. Novije knjige: Franc Kavčič in antika : pogled iz antropologije antičnih svetov. Ljubljana: Narodna galerija, 2011; Mikra theatrika : antropološki pogled na antično in sodobno gledališče, (Knjižnica Mestnega gledališča ljubljanskega, zv. 156), Ljubljana 2012; Zelje in spolnost: iz zgodovinske antropologije hrane, Beletrina, Ljubljana, 2013; Antička miturgija: žene, XX vek, Beograd, 2013; Leteći pilav, XX vek, Beograd, 2014.

Tamara Ognjević (Beograd, 1965), diplomirala je Istoriju umetnosti na Filozofskom fakultetu Univerziteta u Beogradu. Na istom fakultetu završava poslediplomske studije. Usavršavala se u Americi, Francuskoj i Engleskoj, a 2008. je diplomirala PR menadžment na uglednoj međunarodnoj školi London School of PR. Licencirani je turizmolog i ekspert za kulturno preduzetništvo u oblasti heritologije, likovne i primenjene umetnosti, i kulturnog turizma. Više od dve decenije se profesionalno bavila novinarstvom (Mladost, Reporter, Start, Svijet, Duga, Borba, Revijalna štampa, Pogledi, Politika, Večernje novosti, TV Studio B, Žena, Nada, Nadanova, Frankfurtske Vesti, Dan, Vreme, Blic Žena, Blic, NIN), a od 2002. godine angažovano piše publicistiku, pripovednu i romansku prozu .

Predrag Uljarević, rođen je 23.08.1971. godine u Bileći. U Podgorici je diplomirao na Pravnom fakultetu. Osnivač je izdavačke kuće Nova knjiga u istoj je i zaposlen kao direktor i glavni urednik od osnivanja 1999. godine. Učestvovao je u organizaciji više manifestacija i događaja u kulturi Crne Gore. Osnivač je Međunarodnog podgoričkog sajma knjiga. Živi u Podgorici. U braku sa Vesnom ima sina Rada i kćerku Jefimiju.

Zoran Kolundžija, rođen 20. juna 1952. godine u Nišu, SR Srbija, osnovnu školu, gimnaziju i Filozofski fakultet završio u Novom Sadu u kom neprekidno živi od 1966. godine Prvo zaposlenje u Kulturno-prosvetnoj zajednici Vojvodine (današnji Zavod za kulturu Vojvodine) od 1980. do 1990. godine. Samostalnu Izdavačko-knjižarsku agenciju PROMETEJ registrovao 10. januara 1990. godine i otada se smatra samostalnim privrednikom. U toku 25 godina postojanja Prometeja potpisao kao urednik i izdavač oko 2.500 naslova, više puta nagrađivan kao izdavač...

Veton Surroi je pisac.  Godine 1990. osnovao je nezavisni nedeljnik Koha a kasnije dnevnik Koha Ditore (1997), i dalje vodeći kosovski dnevnik. Godine 2000. osnovao je KTV, vodeću nezavisnu nacionalnu TV stanicu. Godine 1999. bio je izabran kao jedan od globalnih lidera sutrašnjice Svetskog ekonomskog foruma u Davosu. Tokom 1990-ih bio je vodeća figura u civilnom društvu i politici na Kosovu. Diplomirao je na Filozofskom fakultetu na Nacionalnom autonomnom univerzitetu u Meksiku (UNAM) 1982. godine. On je bio visoki član kosovske delegaciju u Beču u pregovorima (2005-2007) koji su prethodili nezavisnosti Kosova. Bio je zastupnik u parlamentu Kosova, kao predsednika ORA reformističke stranke (2005-2008). Bio je potpisnik Rambouilletu sporazuma za Kosovo na pregovorima tokom 1999.

Dejan Papić, vlasnik i direktor Izdavačkog preduzeća Laguna Rođen je 1962. godine u Beogradu. Godine 1998. osnovao je preduzeće Laguna s namerom da svoju ljubav prema dobrim knjigama podeli sa drugima. Njegov entuzijazam i upornost omogućili su razvoj najvećeg privatnog izdavačkog preduzeća u Srbiji koje je do sada objavilo skoro 3000 naslova. Godine 2009. osnovao je knjižarski lanac Delfi koji danas obuhvata 32 knjižare u Srbiji. Pokretač je i predsednik Srpskog udruženja izdavača i knjižara. Krajem 2013. pokreće i Radio Lagunu, jedinu beogradsku radio stanicu koja se dominantno bavi kulturom.

Zaposlen je u Ministarstvu kulture i informisanja Republike Srbije kao samostalni savetnik na mestu koordinatora za književno i prevodilačko stvaralaštvo i izdavaštvo. Obavlja poslove vezane za sufinansiranje izdavanja kapitalnih dela koja se objavljuju na srpskom jeziku iz oblasti kulture i vrednih dela iz oblasti domaće i prevodne književnosti, sufinansiranje izdavanja periodičnih publikacija u oblasti kulture i umetnosti kao i sufinansiranja književnih manifestacija i nagrada. Takođe, koordinator je za poslove otkupa knjiga za potrebe javnih biblioteka na teritoriji Republike Srbije. Tokom rada u Ministarstvu obavljao je poslove u domenu međunarodne saradnje, a radio je i kao koordinator za kulturne delatnosti Srba na Kosovu i Metohiji. Rođen je 1973. godine u Kragujevcu gde je završio gimnaziju. U Beogradu je završio studije filozofije.

Svetislav Basara je rođen 21. decembra 1953. u Bajinoj Bašti. Dobitnik je više srpskih nagrada za književnost, a njegov roman „Fama o biciklistima“ mnogi smatraju jednim najboljih romana devete decenije dvadesetog veka. Drame su mu izvođene na mnogim scenama a knjige prevođene na engleski, francuski, nemački, mađarski, bugarski, italijanski i makedonski jezik.Basara je bio ambasador SR Jugoslavije od 2001. do 2005. godine na Kipru.Kolumnista je dnevnih novina Danas. Kolumna mu nosi naziv Famozno.Iz braka sa Vidom Crnčević-Basara, kćerkom pokojnog Brane Crnčevića, ima dvoje dece Taru i Relju.

Slaviša Grujić , sekretar za kulturu i informisanje Vlade Vojvodine, rođen je 3. jula 1960. godine. Akademiju za film i tv završio je u Moskvi. Radio je kao glavni i odgovorni urednik RTV Novi Sad, glavni i odgovorni urednik TV Apolo, kao savetnik predsednika Skupštine AP Vojvodine. Govori engleski i ruski jezik.

Vesna Dedić (25.2.1967.),novinar i pisac.Autor emisije “Balkanskom ulicom” koja se već trinaest tv sezona emituje na RTS jde je zaposlena već 25 godina.Javnosti je poznata i kao pisac romana čiji su tiraži među najvećim u celom region i koji se bave osim melodramatskim sadržajem životom zaposlene žene u 21.veku I njenim problemima.Koautor je programa Radionice za medije “Oggicina” koja je iznedrila sedam generacija novinara koji se danas nalaze na odličnim pozicijama u svim medijima u Srbiji i Crnoj Gori. Živi u Beogradu sa kćerkom Lenkom. Dobitnik je niza nagrada za tv emisije,najčtanije knjige i ove godine Zlatne značke KPZ Srbije za dugogodišnji doprinos kulturi.

Veran Matić, glavni i odgovorni urednik informativnog programa & predsednik Upravnog odbora B92 / Predsednik Upravnog odbora Fonda B92 Predsednik Upravnog odbora B92, glavni i odgovorni urednik informativnog programa i predsednik Upravnog odbora Fonda B92. Od 1984. angažovan u oblasti alternativnih i omladinskih medija u Beogradu, Zagrebu i Ljubljani. Karijeru je započeo u NTV Studio B, da bi u maju 1989. osnovao Radio B92, prvu nezavisnu radio stanicu u Srbiji. Pod njegovim vođstvom ova stanica je u proteklih 25 godina razvila svoje brojne aktivnosti od kojih su najznačajnija tri medija – radio, televizija i web stranica. Osnivač je ANEM-a (Asocijacije nezavisnih elektronskih medija), jedan je od najupornijih boraca za slobodu medija i slobodu javnog izražavanja i dobitnik mnogobrojnih prestižnih međunarodnih nagrada za svoj rad tokom poslednjih 25 godina. Punih deset godina obavljao funkciju predsednika Asocijacije nezavisnih elektronskih medija (ANEM) koja trenutno okuplja oko pedeset nezavisnih lokalnih radio i TV stanica širom zemlje. Predsednik je Upravnog odbora Fonda B92, Potpredsednik Srpske asocijacije menadžera, Član Upravnog odbora Telenor Fondacije, Član Upravnog odbora Centra za integraciju mladih , Član Upravnog odbora Privredne komore Srbije, SEEMO Koordinator za Srbiju, Član Upravnog odbora UEPSa – Udruženja za tržišne komunikacije Srbije. Rođen 1962, u Šapcu, Srbija. Studirao svetsku književnost na Filološkom fakultetu Univerziteta u Beogradu. Društvena odgovornost je uvek bila u srži B92. Veran Matić je, stoga, B92 razvio kao društveno odgovornu medijsku kuću i inicirao niz velikih humanitarnih i socijalno važnih akcija.

Rođen je 1965. u Skoplju. Kolumnista je i kritičar nedeljnika "Vreme", a od 1999. politički komentator Radija Slobodna Evropa. Kritičke i analitičke tekstove objavljivao je u nizu listova i časopisa iz Srbije i sa ex-YU prostora (među kojima su "Naša Borba", "Republika", "Feral Tribune", "Globus", "Dani", "Sarajevske sveske", "Dnevnik", "Nezavisni", "Vojvodina", "Pobjeda", "Monitor" itd.), kao i u publikacijama iz SAD, Rusije i više evropskih zemalja. Objavio knjige: "Urbani Bušmani", "Čuvari bengalske vatre", "Na hartijskom zadatku", "Osobeni znaci", "Famoznih 400 kilometara" i "Karma koma". Živi u Zemunu i Novom Sadu. Pored niza drugih priznanja, Pančić je u 2010. godini dobio nagradu "Dušan Bogavac" za etiku i hrabrost. U obrazloženju nagrade Nezavisno udruženje novinara Srbije ističe Pančićevo dosledno zastupanje progresivnih, demokratskih i anifašističkih stavova.

Branko Rosić rođen je u Beogradu. Svirao je u kultnom pank bendu Urbana gerila, a kasnije i u elektro grupi Berliner strasse. Saradnik na knjizi Leksikon Yu mitologije. Objavljivao tekstove u časopisima Playboy, Cosmopolitan, Max, National geographic, B92 online, Fame i dnevnim novinama Press. Diplomirani je mašinski inženjer. Jedan od prvih srpskih muzičara koji je dao intervju za čuveni engleske novine New Musical Express i prvi srpski novinar koji je dobio intervju od kultnog engleskog muzičara Morisija. Zamenik je glavnog urednika magazina Nedeljnik.

Olja Bećković je srpska glumica, novinar i televizijski voditelj. Vodila je emisiju Utisak nedelje na TV B92 do 2014.godine. Završila je Fakultet dramskih umetnosti u Beogradu 1985. godine. Novinarsku karijeru je započela 1991. godine na TV Studio B kao autor emisije Utisak nedelje. Studio B je napustila 1996. godine, kada je prešla u produkcijsku grupu „Mreža“. Od 2002. godine do 2014. emisiju Utisak nedelje vodila je na TV B92. Olja je 2001. dobila nagradu Osvajanje slobode koji dodeljuje Fond Maja Tasić Maršićević, a 2007. nagradu Dušan Duda Timotijević od časopisa TV Novosti. Odlikovana je ordenom Legije časti u rangu viteza.[2] Ćerka je pisca Matije Bećkovića i Vere Pavladoljske.

Nenad Šaponja je rođen 13. aprila 1964, godine u Novom Sadu, u kome i dalje, uprkos svemu, živi. Bavio se različitim poslovima – lekara, psihijatra, televizijskog autora, slobodnog kritičara i sekretara jednog društva pisaca, a 2002. je osnovao izdavačku kuću Agora, u Zrenjaninu, u kojoj je kao urednik i izdavač potpisao više od 200 naslova. Po tumačenju kritike, jedan je od najhermetičnijih savremenih srpskih pesnika. Dugogodišnji je stalni književni kritičar beogradske Politike (1996-2005), promoter postmoderne poetike na našim prostorima, kao i osobenog interpretativnog pristupa delu koji podrazumeva ''življenje'' književnosti. Od kada objavljuje savremenu srpsku prozu kao urednik, ne piše o istoj, jer smatra da se radi o nespojivim pozicijama urednik/kritičar. Piše poeziju, eseje i prozu. Oženjen je Dragoslavom, kardiologom, imaju dva sina, Stefana i Filipa.

Vule Žurić je rođen u Sarajevu 1969. godine. Knjige priča: UMRI MUŠKI (1991), DVIJE GODINE HLADNOĆE (1995), U KREVETU S MADONOM (1998), VALCERI I SNOŠAJI (2001), KATENAČO (2011) i TAJNA CRVENOG ZAMKA (2015). Romani: BLAGI DANI ZATIM PROĐU (2001), RINFUZ (2003), TIGRERO (2005), CRNE ĆURKE I DRUGA KNJIGA CRNIH ĆURKI (2006), MRTVE BRAVE (2008), NARODNJAKOVA SMRT (2009), NEDELJA PACOVA (2010), SRPSKA TRILOGIJA (2012). Autor je sedam radio-drama o životu i umiranju Bore Stankovića, Milana Rakića, Milutina Uskokovića, Emanuila Jankovića, Brane Cvetkovića, Svetozara Ćorovića i Branka Ćopića a za radio je adaptirao SEOBE i DRUGU KNJIGU SEOBA Miloša Crnjanskog. Zajedno sa Božom Koprivicom napisao je knjigu o večitom derbiju. Za Lagunu je priredio knjigu GAVRILOV PRINCIOP, zbirku priča domaćih pisaca posvćenih Sarajevskom atentatu. Njegove priče su prevođene na nemački, italijanski, španski, portugalski, slovenački, poljski, grčki, mađarski i engleski jezik. Dobitnik je stipendije „Borislav Pekić“ za roman u nastajanju, nagrade pančevačke Gradske biblioteke za knjigu godine za roman TIGRERO i nagrade „Stevan Sremac“ za roman NEDELJA PACOVA. Živi u Pančevu.

Nihad Hasanović je rođen 1974. godine u Bihaću. Objavio drame Podigni visoko baklju (1996) i Zaista? (2000), zbirku kratkih priča Kad su narodi nestali (2003), te romane O roštilju i raznim smetnjama (2008) i Čovjek iz podruma (2013). Objavljivao takođe pjesme, priče, eseje i prijevode (uglavnom s francuskog, a ponešto i s engleskog i španskog) po književnim časopisima, štampanim ili on-line. Povremeno piše za informativne medije (BH Dani, Slobodna Bosna, portali Buka i e-novine). Preveo roman Kenizé Mourad Vrt u Badalpuru (2001), dnevničke zapise E. M. Ciorana Sveska iz Talamanke, kao i Duh terorizma Jeana Baudrillarda. Živi u Sarajevu.

Dejan Stojiljković (1976), prozaista, dramski pisac i strip scenarista. Objavio prozne zbirke „Leva strana druma“ (2007) i „Low Life“ (2008) kao i romane „Konstantinovo raskršće“ (2009, nagrade „Miloš Crnjanski“, „Zlatni hit-liber RTS-a“ i „Svetosavski pečat“, najuži izbor za Ninovu nagradu i nagradu „Isidora Sekulić“, najčitanija knjiga u javnim biliotekama Srbiji za 2010. godinu, nominacije za međunarodne nagrade „Impak Dablin“ i „Balkanika“) i „Duge noći i crne zastave“ (2012, nagrada „Zlatni Hit-liber RTS-a“). Autor je nekoliko strip-scenarija kao i knjige ogleda o stripu „Kiselo&Slatko“ (2011). Prvi je laureat nagrade za strip teoriju „Nikola Mitrović Kokan“. U ediciji „Srbija i komentari“ Službenog glasnika koju uređuje akademik Goran Petrović 2012. objavljena mu je knjiga „Živi pokojnik“ (zajedno sa etnologom Vesnom Marjanović). Autor je istorijske drame „Konstantin“ u režiji Juga Radivojevića (koprodukcija Narodnog pozorišta iz Beograda i Narodnog pozorišta iz Niša, sezona 2012/2013). Od 2012. je ekskluzivni autor izdavačke kuće „Blooming Twig Books“ iz Nju Jorka. Proza mu je prevođena na engleski, ruski, makedonski i grčki. Član je Srpskog književnog društva i književne grupe P-70.

Završila Filozofski fakultet u Novom Sadu, Odsek za jugoslovensku i opštu književnost. Master rad je odbranila na istoj katedri, a specijalizirala na ACIMSI-u Univerziteta u Novom Sadu. Osnivačica, dugogodišnja urednica i direktorka Mađunarodnog festivala ženskog video-arta VideoMedeja. Autorka, koautorka i kustoskinja izložbi novosadskih slikarki Ogledalo anime, časopisa Žena, video-radova multimedijalne izložbe Dnevna soba. Priredila zbornik tekstova o video-artu VideoMedeja i Žensku čitanku, izbor književnih i kritičkih tekstova srpske ženske književnosti. Objavljivala u časopisima Kultura, Interkuluralnost, Art centrala, ProFemina, Korzo portal...

Rodjena 1953.godine u Skoplju.Diplomirala na Filološkom fakultetu, na grupi jugoslovenska književnost i makedonski jezik.Bila na studijskom boravku u Parizu, kao stipendista Francuske vlade i jermenske Fondacije Gubelkijan . Prirodna pojava(Misla, Skopje, 1980.nagrada za najbolju prvu knjigu poezije “Studenstski zbor”), Živa mera (Naša Kniga, Skopje,1985. Nacionalna pesnička nagrada “Braća Miladinovi”za najbolju knjigu poezije na Struškim večerima poezije),Pelin pole(Misla, Skopje, 1989),Shamp d ´abisinthe (na francuskom jeziku, Est-Quest Internationales, Paris ,1996, prevod Harita Wybrands), Teška svila(Matica Makedonska,Skopje,Melburn 1997),Cocoons(na engleskom jeziku, Tenesi, SAD, 1999, prevod Piter H.Liotta),Tiger Im Diagram(na nemačkom jeziku, bibliofilsko izdanje Corvinus Presse, Berlin 2000, prevod Sabine Fahl), Schwere Seide (na nemačkom jeziku, Corvinus Presse, Berlin, 2000, prevod Sabine Fahl), Privatni svetovi (Nezavisni pisateli na Makedonija, Skopje 2007 makedonska nominacija za nagradu “Balkanika” , bugarske fondacije “Balkanika”, Sofija), Svetot moj brat (Izbor poezije, NID “Mikena”, Bitola, 2008.edicija 130 toma na makedonskata kniževnost, tom 73.), Privatni svjetovi (na crnogorskom jeziku,OKF,2009, prevod Nenad Vujadinović i Marina Markovska), Heavy silk (Selected poems, na engleskom, francuskom, nemačkom jeziku, biblioteka Pleadi, Struški večeri na poezija, 2010)So nevidliv sokol na ramoto(Izbor poezije na bugarskom jeziku , Blgarski pisatel , Sofija, prevod Petar Karaangov , Sofija , 2011),Sneg za dvajca (proza i pesnička proza, Nezavisni pisateli na Makedonija, 2011),The world,my brother (izbor poezije na engleskom jeziku St Climent of Ohrid , National and University library-Skopje, tom76 ,prevod Ljubice Arsovske i Patrishe Stefanovske , 2011),Snjeg za dvoje (na crnogorskom jeziku, OKF, 2013, prevod Nenad Vijadinović). Knjiga kolumni i putopisa: Sagje vrz snegot (Nezavisni pisateli na Makedonija, 2007) Članica i jedna od osnivača Nezavisnih pisaca Makedonije,1992 . Živi u Skoplju.

Damir Uzunović rođen je 1965. godine u Sarajevu. Do sada objavio tri knjige pjesama: «Brod sa talismanom» izdavač Veselin Masleša, 1992., «Mađioničar», izdavač Svjetlost, 1995., "Ljudi i ptice", izdavač Space production, 2005., i knjigu priča: «Kesten» izdavač Dani, 1996. Uvršten je u bosanskohrecegovačku antologiju proze „Pod pritiskom“ i poezije „Ovdje živi Konan“ i „Zašto tone Venecija“. Pjesme i priče prevođene su mu na više jezika. Direktor je sarajevske knjižare i izdavačke kuće Buybook. Uposlen je kao urednik u istoj izdavačkoj kući.

Mirana Likar Bajželj rođena je 1961. godine u Novom Mestu. Diplomirala je bibliotekarstvo i slovenački jezik i književnost na Filozofskom fakultetu u Ljubljani. Živi u Ljubljani, gde predaje slovenački jezik. Kratke priče objavljuje od 2006. godine. Iste godine nagrađena je Nagradom Onino pero, koju joj je podlistak Ona dnevnika Delo dodelio za kratku priču. Godine 2007. pobedila je na festivalu mlade književnosti Urška. Njena prva zbirka kratkih priča Subotnje priče (Sobotne zgodbe, Cankarjeva založba, 2009.) nominovana je za prvenac godine i ušla je dva puta u uži izbor za Nagradu Fabula. Drugu zbirku priča Mirane Likar Bajželj, Sedam reči (Sedem besed, LUD Literatura, 2012.), kulturna redakcija dnevnika Delo uvrstila je među pet knjiga koje su obeležile tekuću godinu u Sloveniji. Priča Nadin stolnjak (Nadin prt) iz iste knjige uvrštena je u američku antologiju Best European Fiction 2013 (Dalkey Arhive Press), koju je uređivao Aleksandar Hemon. Ove godine je nagrađena nagradom Lapis Histriae, koju dodeljuje istarski Forum Tomizza.

Rođen je 1956. godine u Novom Sadu, gde se i školovao. Diplomirao je na Filozofskom fakultetu (1980. godine, grupa za jugoslovenske književnosti i srpskohrvatski jezik), magistrirao (1986) i doktorirao (1996) na istom fakultetu (mentor mu je bio akademik Milorad Pavić). Radi na Filozofskom fakultetu u Novom Sadu kao redovni profesor na Odseku za srpsku književnost: predaje Srpsku književnost 19. veka i Kreativno pisanje, a na doktorskim studijama Kulturu postmodernizma. Od školske 2003/4. do školske 2006/7. bio je rukovodilac je magistarskih studija na Odseku za srpsku književnost.U okviru doktorskih studija angažovan je kao predavač ili mentor na domaćim i stranim univerzitetima (Beograd, Niš, Nikšić, Ljubljana, Zagreb, Lisabon, Bordo, Venecija, Krakov, Segedin, Melburn). Piše prozu, književnokritičke i književnoistorijske radove. Govori, nemački, engleski i ruski jezik. Pored brojnih tekstova u domaćoj i stranoj periodici, objavio je sledeće knjige: Istraživanje Savršenstva (roman), Beograd 1983; Graždanski erotikon (antologija), Niš 1987; Koreni moderne srpske fantastike (studija), Novi Sad 1988; Kolači, Obmane, Nonsensi (priče), Beograd 1989; Šta to beše mlada srpska proza? (eseji i kritike), Beograd 1990; Pričke (proza), Beograd 1994; Nova (postmoderna) srpska fantastika (antologija), Beograd 1994; Koder: istorija jedne recepcije (studija), Beograd 1997; Povesti različne: lirske, epske, no najviše neizrecive (priče), Novi Sad 1997; Glosolalija (izabrane i nove priče), Novi Sad 2001; Novo čitanje tradicije (književnoistorijski ogledi), Novi Sad 2002.;Novi Sad-zemlji raj (hrestomatija,u koautorstvu sa L. Mustedanagić ),Pančevo 2003; Novi Sad-zemlji raj I-II (hrestomatija, u koautorstvu sa L. Mustedanagić), Pančevo 2004; Antologija serbskoj postmodernoj fantastiki (na ukrajinskom), Lavov, 2004, Postmoderna srpska fantastika (antologija), Novi Sad 2004:Graždanski erotikon (antologija-drugo, dopunjeno i ilustrovano izdanje), Novi Sad 2005; Remek-delca (priče), Beograd 2005, Eros i Po(r)nos (eseji, prikazi, mistifikacije), Beograd 2006, Istorija kao Apokrif (roman), Novi Sad 2008, Apokrifna istorija srpske (post)moderne (eseji), Beograd 2008, Porno-liturgija Arhiepiskopa Save (priče), Novi Sad-Zrenjanin 2010, Itika Jeropolitika@VUK (roman), Novi Sad 2014. DAMJANOV: SRPSKA KNjIŽEVNOST ISKOSA (izabrani književnoistorijski i književnokritički radovi), knjiga 1-5, „Službeni glasnik“, Beograd 2011-2012: Knjiga 1: VRTOVI NESTVARNOG (ogledi o srpskoj fantastici) Knjiga 2: VELIKI KOD: ĐORĐE MARKOVIĆ KODER (studija i eseji) Knjiga 3: SRPSKI EROTIKON (erotografija u srpskoj književnosti) Knjiga 4: NOVA ČITANjA TRADICIJE 1-3 (književnoistorijski ogledi) Knjiga 5: ŠTA TO BEŠE SRPSKA POSTMODERNA? (eseji i kritike)

Rođen 1958 godine u Somboru. Rastao i odrastao u Bačkom Brestovcu, tamo završio osnovnu školu, a u Somboru gimnaziju. Pravni fakultet nije završio ni u Beogradu, ni u Novom Sadu. Posle nekoliko godina traženja našao samog sebe u TV Novi Sad u dokumentarnom programu. Ali ne za dugo. 1995 godine se preselio u Sloveniju, gde i danas živi. U Sloveniji radio sve i svašta, najviše u građevinarstvu, u godinama krize ostao bez posla a danas zaposlen u obezbeđenju trgovačkog centra. Od malih nogu puno čitao, gledao filmove i slušao muziku. Pre desetak godina osetio potrebu da i sam nešto napiše. I napisao – kratke priče. I dobio neke nagrade. 2014 godine Cankarjeva založba objavila njegovu knjigu, zbirku kratkih priča Dvoživke umirajo dvakrat. Na sajmu knjiga u Ljubljani knjiga dobila nagradu za najbolji prvenac.

Akademija Dramskih Umetnosti. Internet pionir, bavi se pitanjima digitalnog doba, kopije i originala, konzumerističkog društva i new age filozofijom od 1996, kada započinje profesionalnu karijeru razvijajući sopstveni koncept vizuelne komunikacije gde umetnik prevazilazi zadate okvire i koristeći svoje znanje i veštine, transcendirajući kroz medije, postaje više ili manje pop zvezda. Izlagala na više grupnih i solo postavki širom planete mada više voli da nastupa nego da izlaže. U stvari, zavisi od raspoloženja. She is an exhibitionist and exhibition herself. Poslednjih godina, eksperimentiše sa 3D real -place barbie-doll ambijentalnim instalacijama twisting, pranking, overlapping - igrajući se odnosima između razuma i osećajnosti, privatnog i javnog, ali ličnog i emotivnog. ( sense and sensuality, personal and emotional ). Autorka neočekivano zabranjene knjige Lovemarks ili još jedna knjiga o zbunjenosti, koja je neočekivano postala i bestseler. Druga knjiga SoulFood, sensational uvod u srećniji život je kolekcija uvodnika iz magazina Sensa i još veći je bestseler. Izdavač je Mono i Manjana, obe su izašle 2010. godine. Radila i zabavljala se kao glavna i odgovorna urednica magazina za srećniji život Sensa od 2008 do oktobra 2011. Ne više. Zahvaljujem se svima koji su me pratili i zapamtili kao iconic editor in chief no nema potrebe da mi pišete i da se žalite, Sensa je i dalje dobar izvor informacija i ljudi koji rade u njoj i oko nje, sigurna sam da daju sve od sebe, onoliko koliko mogu, znaju i osećaju. Nije nimalo lako raditi u izdavaštvu sada i proizvoditi sreću. God bless you all. Treća knjiga I AM LOVE ili još jedna knjiga o zbunjenosti je izašla u maju 2012. Nova kolumna SoulKitchen sada se čita svakog meseca u magazinu Lepota i zdravlje. Od tada živi u prirodi. U okviru SOUL edicije, pred Soulfood knjige, sensational uvoda u srećniji život, Mono i Manjana, tj sada Vulkani Publishing objavili su Soulfood za svaki dan, preslatke knjige čokoladice u 5 tomova a najnoviji proizvod izašao je u avgust 2013 - SOUL JOURNAL flowered by Žana Poliakov, prateća prekrasna sveska žurnal, knjiga koju pišete sami. “Videla sam da mnogi dolaze da im potpišem Soulfood i sve podvlače ili zapisuju nešto sa strane na praznim listovima, želela sam da svojim čitaocima i onima koji će se tek upoznati sa mojim delima, pružim zadovoljstvo i priliku da pored čitanja i neke vrste coachinga - zapišu ono što im se vrzma u glavi. Reči su vrlo moćne, ko zna šta mogu da pokrenu vašem životu. Set them free, oslobodićete i sebe jer naša duša se hrani samo onim što je veseli.“ I dalje živi u prirodi off the grid, samo što sad ima i svoju baštu. Spisateljica i nežna baštovanka. Povremeno drži Soulfood sesije, sezonski a napravila je i SoulKitchen - mesto gde je sve moguće!

Oto Oltvanji je rođen 1971. godine. Odrastao je u Subotici, živi i radi u Beogradu. Autor je romana Crne cipele (2005), Kičma noći (2010) i Iver (2015) Od ranih devedesetih, objavio je četrdesetak pripovetki u časopisima kao što su Znak, sagite, Gradina, Koraci, Severni bunker i Politikin zabavnik, i antologijama kao što su Tamni vilajet, Beli šum, Gradske priče, Nova srpska pripovetka i Četvrtasto mesto. Sa engleskog je preveo knjigu This Is Serbia Calling Metjua Kolina, romane Zlatna krv Lucijusa Šeparda, Kiša kao metak Dejvida Šoa i Prestonica nasilja Džordža Pelekanosa, kao i tri naslova Džonatana Letema – Sva siročad Bruklina, Ne voliš me još i Tvrđava samoće. Preveo je stripove Rip Kirbi i Vulverin.

Marina Krleža rođena je 1978. godine u Varaždinu. Nakon gimnazije, godinu dana boravi u Londonu. Potom upisuje studij kroatistike na Filozofskom fakultetu Rijeci gdje postaje državni stipendist te dobiva priznanje Društva hrvatskih književnika pri sudjelovanju na Drugom susretu mladih pjesnika i pisaca 2005. godine. Iste godine objavljuje zbiku poezije "(In)Cognito", a tijekom studentskih dana piše i objavljuje u književnim časopisima u Hrvatskoj i Srbiji - "Književna Rijeka", "Re", "Podravski zbornik", "Treći Trg" itd. Dugi niz godina radi na radiopostajama kao novinar, voditelj, glazbeni tehničar, spiker te urednik nekolicine emisija o glazbi, filmu i književnosti. Danas radi kao profesorica hrvatskog jezika u srednjoj školi i predaje u privatnim školama za državne mature. Od 2011. do 2013. objavljivala je prvi roman na Facebooku u Hrvatskoj nazvan - "Žena robot".

Marko Vidojković rođen je u Beogradu, 1975. Po obrazovanju je pravnik. Objavio romane "Ples sitnih demona", "Đavo je moj drug", "Pikavci na plaži", "Kandže", "Sve crvenkape su iste", "Hoću da mi se nešto lepo desi odmah", "Kandže 2: Diler i smrt" i "Urednik", kao i zbirke priča "Bog ti pomogo" i "Pirče s dijagnozom". Za roman "Sve crvenkape su iste" dobio je Vitalovu nagradu za najbolju knjigu objavljenu u 2006, a "Kandže" su osvojile nagrade "Kočićevo pero" i "Zlatni bestseler". Romani "Kandže" i "Sve crvenkape su iste" prodati su svaki u po više od 20.000 primeraka. Priče je objavljivao u mnogobrojnim časopisima i u zbirkama "Projekat Bukvoski", "Podgovirčke priče" i "Pričaj mi o ocu". Prevođen je na nemački, engleski, bugarski, slovenački, makedonski i poljski, a objavljivan je i u Hrvatskoj. S Miljenokm Jergovićem je 2010. bio protagonista dugometražnog dokumentarnog filma "Dugo putovanje kroz istoriju, historiju i povijest, a iste godine je njegov prvi roman "Ples sitnih demona" bio adaptiran u pozorišnu predstavu, koja je s velikim uspehom igrana u beogradskom Dadovu. Vidojković je ovu knjigu podelio čitaocima kao besplatan pdf na svojoj zvanićnoj fejsbuk stranici. Bio je urednik u magazinima Maxim i Playboy.

Jelena Lengold je rođena 1959. u Kruševcu. Do sada je objavila dvanest knjiga, šest zbirki poezije, pet knjige priča i jedan roman. Zastupljena je u mnogim antologijama poezije i priča, a knjige su joj prevedene i objavljene na više stranih jezika. Za knjigu pesama "Sličice iz života kapelmajstora" dobila je nagradu Đura Jakšić. Za zbirku priča "Vašarski mađioničar" dobila je nagrade Biljana Jovanović, Žensko pero, Zlatni hit liber i Nagradu EU za književnost. Za knjigu pesama "Bunar teških reči" dobila je nagradu Jefimijin vez. Živi u Beogradu..

Gorislav Papić, novinar. Rodjen 1980. u Sarajevu; osnovnu i srednju školu završio u Novom Bečeju, Fakultet političkih nauka u Beogradu. Za osam godina koliko je radio u nedeljniku NIN prošao sve novinarske forme; od izveštavanja sa Svetskog prvenstva u banatskim šorama do pisanja političkih komentara. Od 2010. novinar i urednik Radio televizije Srbije. Bio je autor emisije Raspakivanje a od 2013. godine urednik je i voditelj emisija Oko i Oko magazin. Kroz emisiju Oko obrađuje najznačajnije političke i spoljnopolitičke teme ali i teme iz istorije, kulture i sporta te radi intervjue sa predstavnicima političke i društvene elite.